Bütün bu yük vagonları hurdaya çıkan bu trenle uyuşmuyor.
Kalbim kırıklarını gideceği yere kadar götüremiyor.
Özlemler oldukları yere zamklanmış kalmış.
Hal buyken hır çıkarmadan silinmeli miyim defterden?
Niye böyle adabından kopuk her merasim bilmiyorum.
Yine kurtulamadığım her sesin tınısından seni çıkarıyorum
Zaten bir başa sarmak hiç tükenmedi.
Bu varoluşa bir pay mı biçmeli şimdi
Ya da kendi tüfeklerini mi yaratmalı hemen şurada?
Tıkıldığım kovuktan kurtulmayı düşlemek akıl kârı değil.
Sanki kurtulmanın kendisi de bir aldatmaca değilmiş gibi.
Tabi bi’ küçük çalıyor bunu anlaması ömürden.
Yine de formalite icabı da olsa bir düzlüğe çıkardığı kesin.
Neticede geçmişe gömdüklerimizin kabristanı hiç engebeli değil,
Düzlükten kastım o.
Ama şimdi sorun düzlük de değil.
Öyle ki, şu saatten sonra hiçbir şey sorun olamaz.
Zaten azıcık rahat nefes alalım diye “sorun değil” demekten dilimiz çürüdü.
Halbuki çağın gemisinde rahat nefesler de büyük lüks.
Olsun varsın,
Ertelenen ağrılar gün yüzüne çıkmak için kendi heyelanını beklerken
Rahat nefes beklemek afaki ne de olsa.
Uzun lafın kısası bu direngen yanılsamalar,
Gerçeklik uğruna düşülecek bataklıkları dahi mümkün kılmıyor.
Böylece her şey olacağına varırken olamadıklarımız bizden epeyce uzağa düşüyor.
Ceng Adar ÇELİK
