Bir önceki yazımda, Beyaz Telefon Filmleri hakkında biraz da olsa bilgi vermek istemiştim. Bu yazımda ise bu filmlere tepki olarak doğmuş bir sinema akımını ele alacağım. İtalyan Yeni Gerçekçiliği, orijinal ismiyle Neo Realismo, İkinci Dünya Savaşı sonlarında savaştan yeni çıkan İtalyan toplumunu tüm gerçeğiyle yansıtmayı hedeflemiştir.
Yeni Gerçekçilik Öncesi
O dönemin sinemasını irdeleyecek olursak Mussolini, sinemayı propaganda aracı olarak görmüş ve ilgisini bunun üzerine vermiştir. 1920’nin sonlarında hükümet desteğiyle sinema üzerinde kontrolü ele almıştır. 1933 yılında sansür kurulunun tüm film senaryoları ve projelerini gözden geçirmeye başlamasıyla özgün filmlerden eser kalmamıştı.
Mussolini sayesinde güçlenen İtalyan Sineması senaryolar açısından fazlasıyla sansür içeriyordu. Filmlerde cinayet, hırsızlık, yolsuzluk gibi birçok sahne yasaklanmıştı. Beyaz Telefon Filmleri yazımda da bahsettiğim gibi konuları gerçeklikten tamamen uzaktır. Faşist iktidarı yücelten bu filmlerde Mussolini’nin orduları Roma İmparatorluğu’nun orduları ile eşdeğer gösterilirmiş, zenginlerin evlerinde bulunan beyaz telefonlardan adını alan romantik komedilerde mutlu sonla biten aşk ilişkileri ele alınmıştır.
Mussolini ve damadı, Cinecitta adında 22 yeni stüdyolu bir kompleks yaptırdılar ve birçok sinema okulu kurdular. Cinecitta kısa sürede İtalya’nın Holywood’u haline geldi.
Kurdukları sinema okullarında da yeni yetişen sinemacıların Mussolini’nin ideolojik rejimini benimsenmesi istenilmiştir. Fakat bu rejime karşı olmaları, özgün ve gerçekçi film yapmalarını engelliyordu. Yeni yetişen sinemacılar, Yeni Gerçekçilik akımının öncü olacaklardı.
Mussolini ve faşist devlet, militan bir sinema olgusu yaratmaya çalışmış fakat başarılı olamamışlardır. Faşist rejimin yıkılmasıyla sinema da faşist rejimden kurtulmuştur ve toplumsal olaylara, gerçekçiliğe sahnelerde yer verilmeye başlanmıştır.
Yeni Gerçekçilik Akımının Ele Aldığı Konular
Yönetmenlerin esas amacı İtalya’daki günlük yaşantıyı sinemaya aktarmak olduğu için gerçeklik olgusu her zaman ön plandadır. Filmler, toplumdaki kimseyi ayrıştırmaz ve olduğu gibi yansıtır.
Yeni Gerçekçi yönetmenler tekdüze stüdyolardan kurtulmuş ve kameralarıyla sokaklara atılmıştır. Bu akımda evsizlik, işsizlik, yoksulluk, açlık, kimsesiz çocuklar gibi dönem İtalya’sının gerçek sorunları filmlerin de konusu olmuştur.
Yönetmenler gerçekçiliği yakalamak için pahalı efektlerden uzak durmuşlardır. Filmlerdeki çoğu karakterler, profesyonel olmayan oyuncular tarafından canlandırılır. Edebi metinlere yer verilmez. Yönetmenler, basit ve sade bir dille gerçekçiliği daha kolay yakalanılacağına inanırlar.
Yeni Gerçekçilik Akımının Önde Gelen İsimleri
- Federico Fellini
- Vittorio De Sica
- Roberto Rossellini
- Luchino Visconti
- Pietro Germi
- Cesare Zavattini
Kaynak ve İleri Okuma:
Dergipark.org
Filmhafızası.com
Tarihlisanat.com
Ebrar KAHVECİ