Aralık ayı bana hep arınma ayı gibi gelir. Koskoca bir yılda yaşadığım onca şeyin iyisini kötüsünü ayırt edebilme ayı gibi.. Sanki tüm senenin yorgunluğunu Aralık ayında atıyorum gibi..
Bir sandalye tepesine oturup düşündüğüm çok olur. Hayatın bana yaşattıklarını, tercihlerimi, hatalarımı, pişmanlıklarımı oturur saatlerce hatta bazen günlerce düşündüğüm bile olur..
Koskoca bir sene de ne yaşadım, neler yaşadım? Neydi yenilgilerim? Neleri kazandım? Hangi hedeflerim yarım kaldı da neden pes ettim? Yeni gelecek yılda omuzlarım pes ettiğim yükleri kaldırır mı mesela? Bunların cevaplarını kendime verene kadar o yılı bitirmek istemem ben. Yaşanmamış gibi bırakamam o yılı. O yüzden yılın son ayı bana hep yorgunluk verir. O yorgunluğu da severim. Çünkü farkında olamadıktan sonra, yorgunluklarımı bilmedikten sonra kaç senemi daha körü körüne yaşayabilirim değil mi?
Akşam saatleri benim için hep yürüyüş saatlerdir mesela. Kulaklığını takıp saatler boyu yürümeli insan; kendini anlayana kadar yürümeli.. Hele ki yüzleşmesi gerektiği şeyler varsa insanın, kendi içinde cevaplara ulaşana kadar yürümeli kendiyle.. Çünkü bana öyle gelir ki; insanın kendiyle konuşarak aşamadığı yol olmamalı..
İnsan kendini tanımalı. Tanımalı çünkü istekleri uğruna savaşabilmeli. Hayat bu, tökezleyip düşürecektik illaki.. Savaşmaya gücü olmalı ki insanın, isteklerine ulaşabilmeli.. Hangi zafere çiçekli yollardan gidilmiş, nerede gördük bunu? Kendinizle yüzleşebildiğiniz kadar galip gelirsiniz bu hayatta..
Hiçbir şey öz saygınızdan daha değerli olmasın sizin için. İnanın kendinizi anlayabildiğiniz zaman hayat yaşanması daha kolay bir yer haline geliyor. Attığınız adımlar da yere daha sağlam bastığınızı hissettiğiniz zaman; tamam diyor insan, ben bunun üstesinden gelirim. Bir şeyleri başarmayı hissettikten sonra, o başarının tadını bırakamayacaksınız. Bu yüzden hep yeni hedefleriniz olacaktır.
Ucunda bucağında kalamazsınız bu hayatın. Kavganın, kederin, hasretin tam ortasındasınız. Ne kadar kaçmak isteseniz de yüzleşmek zorundasınız.
Güzel yıllar yaşayabilmek için Aralığın beni yormasına razı geldim kendimce..
Bazıları için ise “Umut”ayıdır Aralık. Kötü geçen yılın son ayının onlara getireceği güzelliklerini umarlar. Ne yaşanırsa yaşansın umudunu asla tüketmeyip hayata her şeye rağmen hep umut dolu gözlerle bakarlar.
Umut dolu olabildikleri sürece yaşam değerli gelir.
Her sabah uyandıklarında daha bi kendileri gibi uyanıp gördüklerini, öğrendiklerini hatta ağladıklarını dahi kabullenip umuda iki elle sarılırlar.
Umudunuzu küçücük bir saksıya sığdırın. Umut küçücük bir saksıda da yetişir..
Büşra HELVACI