Kırgınlıkları birikiyor insanın içinde …
Savaşmak istemeyecek kadar kırgın hissediyorum kendimi.
Kendimi bi’ avuntu sözle kandırmayacak kadar güçlüyüm.
Bazen de hiçbir şeyi düşünmek istemeyecek kadar korkak…
Büyümek sancılı bir dönem. Bazen bir günde insan yıllarını devirebiliyormuş. Kendimi büyütürken
öğrendim.
Oturup karşıma kendimi aldığım zaman, anlatmadığım ne çok şey var. Ne çok duyguları
saklıyorum.
İçimde benden daha büyük bi’ ben var. Dönem dönem denk düşüyorum içimdeki benle. Sürekli
denk düşmeyi de istemem zaten. Bazen kendimle anlaşabilmek zor oluyor çünkü..
Sanki benden iki farklı insan gibi …
İnsan bir bedende iki hayat yaşayabilir mi sizce? Ya da bu bir bedende iki hayat mıdır?
Alınan nefesle, iç geçirmelerin arasındaki kargaşadaki insanlarız. Doğa gibi.. Mevsim geçişleri
gibi.. Bazen bi’ kasırga gibi bazen bi’ tsunami.. Fark etmeden neler değişiyor aslında içimizde. Her
gün yeni bi’ insanla uyanmak gibi..
Dalları dökülür insanın. Yeri gelir çiçeklenir dalları. Büyüyebilmek sancılı bir dönem işte. Pembe
bulutların üstünden düşmeden büyünmüyor.
İnsanın ladesi bile kendine.
Hayat ya bunun adı…
Hep annemizin saçlarını okşadığını, yaralarını öptüğü çocuk olarak kalmanıza izin vermiyor.
Yaralarınızla kırgınlıklarınızla kendiniz savaş vermeye başlayınca anlıyorsunuz büyüdüğünüzü..
Mecaliniz kalmadığında bile büyümeye devam edeceksiniz..
Siz dursanız bile, içinizdeki siz akmaya devam edecek.
Her şeye rağmen kendi elinizi sıkı sıkı tutun.
Güneş ışıyacak gözlerinizde.
Elbet…
Büşra HELVACI