Bu çağın tamir edilemez yaralarından biri, çocuklar ve yaşlılar ölüyor; ama mezarları kendi topraklarının uzağında, arada bir denizle, ortada bir sınırla ve sonrası farklı bir coğrafyanın toprağında ölüp gömülüyorlar. Toprağından edilmenin acısını bilmeyenler de arkalarından bir Fatiha okumak yerine onlara sayıp sövüyor.
Ölümlerinde bile bir gurbet var, mezarlarında bile başka kabristanların ve ölümün mültecisi oluyorlar.
Silahların, bombaların, uçakların, bin bir çeşit örgütlerin ve kimin kimle ve kimin adına çatıştığı, kimin kim adına çalıştığı belli olmayan bir savaştan bir gece yarısı veya bir şafak vakti birkaç parça eşya ile kendi evlerinden çıkıp bin bir zorlukla sınırları aşıp sabrın sınırlarını zorlayan bir hayata yelken açıyorlar. Kimileri ise daha yeni bir hayata yelken açmadan farklı coğrafyalara sınır olan denizlerde boğulup can veriyorlar. Kimisi kaçmak zorunda bırakılırken birçok aile ferdini de geride bırakıyor.
Hiç kimse onların ne yaşadıklarını tam olarak anlamaya çalışmıyor. Doğudaki insan da batıdaki insan da onlara karşı kafasında önyargılı davranış sergiliyor. Vatanından çıkmak zorunda kalmanın acısını anlamayı, paylaşmayı düşünmüyorlar, onları öcü gibi görüyorlar.
Sınırları aştıklarında en kötü evlerde oturuyorlar, en düşük ücreti alıyorlar. Kimi kıt kanaat geçiniyor, kimi açlıkla mücadele ediyor. Kimsesi olmayan kadınlar gözle, sözle taciz ediliyor. Muhtaç oldukları için her türlü kötü muameleye maruz kalıyorlar.
Çocukları şehirlerde mahallelerde, okullarda hakarete maruz kalıyorlar, şiddete maruz kalıyorlar. Bin bir sıkıntı ve acı çekiyorlar; ama onlar arasından maddi durumu iyi olanların, şımarık davrananların yaptıkları sadece ön plana çıkarılıyor.
Hemen hemen hepsi kendi ülkelerinde emperyalizmin tohumunu attığı ve alevlendirdiği mezhep, ırk, dinsel ve koltuk savaşlarından, baskılardan, zulümlerden dolayı ülkelerinden ayrılmak zorunda kalıyorlar. Hayatta ve hayattan sonra da gurbet vardır. Kimi yaşamıyla kimi kaybolan cesediyle, kimi garip kalarak gurbette olur.
Ahmet ARSLANHAN