Bilinmezliğin ortasında olmasına rağmen aidiyet hissi yaşatmayan, hiçliğin dibinde dolanan bir şuurun tutunabileceği daldır umut. Olmayacak diye bir şey yok. Her şey olur. Umut varsa, hayat da var demektir. Hayat varsa, her şey olabilir. Tüm yaşananlar aksini gösterdiği halde her şeyin güzel olacağına inanmaktır umut. Belkidir. Omzuna dokunan “hadi bi kere daha”dır. Ya da “dur bakalım, bekle bi”dir. Geleceği farklı kılabilme ihtimalidir umut.
Bir zar atmaktır geleceğe yönelik. Olumlu sonuç için gerekli olan riski almak demektir belki de. Çünkü umutlu olmak bir beklentinin sonucudur. Beklentiler ise somutlaştırılmış meçhuller vesikasıdır. Hayatta her şeyin iki yüzü var. Umudun da öyle. Sonu güzel bitiyorsa umut, kutsallaşır yoksa boşa kürek çekmektir. Sadece başarıların hikayesi yazıldığından umut, fotoğraflarda hep güzel çıkar; aksi olursa da sorumluluktan kaçar. Başarı, başarısızlık demişken umut, hedef değildir, başlangıçtır. Mutsuz sonlarda bile iyimser olabilmemizi sağlayan sürecin başlangıcı. Hal böyle olunca mutlu olabilmek için umutlu olunmalıdır. Size küçük bir sır vereyim mi? Umutlunun içinde mutlu da var.
Umut edebilmek: “Hayattan beklentim var!” duruşudur. Kabullenilmiş sonların ötesinde bu sonu hazırlayan sebepler zincirini kabullenmeme ve farklı bir yola girme çabasıdır. Reşat Nuri, Çalıkuşu’nda der ki: “Yolu yok. Bulup buluşturup gerekirse borç harç denkleyip umut edeceksin. Çünkü güneş, yalnızca umut edebilme kabiliyetine sahip olan insanların yüzü suyu hürmetine doğar.”
Elde etme hayalinin elde etmekten daha keyif verici olması demek umut. Direkten dönen şut, gol olandan daha çok heyecan verir. Beklediğinin gelmeme ihtimalini göze alma pahasına gelmesini umut etmek mesela… İşte bu yüzden hem bıçaktır hem yaradır umut. Bıçağınla kendi yaranı deşersin, cesaretin varsa ya da yaranın kanamasını izlersin uzaktan, kan kaybından ölünceye kadar. Peki yarana bakmaya ve yine de yaşamaya cesaretin var mı?
Bu yazıyı okuyan kişi; bedenin kudretinin, estetiğin ise ruhunun bir yansıması değil. İsminden öpüyorum.
Gamze Ç. AKTAŞ