Peki neden gökyüzüne bakılmalı?
Ne var gökte?
Benim aklıma sonsuzluk gelir ve gerçek huzuru yaşarım gökyüzüne baktığımda..
Gecesiyle gündüzüyle hayatın ta kendisi.. Maviyle siyah ancak bu kadar yakışırdı birbirine. Bir kolunda umut dolu bulutlar, bir kolunda sonsuz karanlık.
Huzur içinde mavi beyazın inanılmaz uyumu. Yağmur yağarken gökyüzüne bakmaksa özgürlüğün ta kendisi..
Gün batımı ise ayrı bir heyecan verir. Güneşin kızıllığıyla..
Sahi çocukluktan çıktıktan sonra en son ne zaman sırtını yere koyup gökyüzüne baktın? Ne zaman bulutların geçişlerine baktın? Ne zaman kayboldun gökyüzünde?
Evet bugün yeniden çocuk olalım, Turgut Uyar’ın dediği gibi ‘’Bu evleri atla bu evleri de bunları da, göğe bakalım…’’
Gündüz gökyüzü gece ise ay bizi çağırıyor.
Belki tam zamanıdır bugün.
Kaldır yüzünü gökyüzüne ya da sonsuzluğa ya da dur!
Sonsuzluk mavisini bir sinema perdesine dönüştürün ve izlemeye koyulun.
Gökyüzüne bak belki bir kuş uçar..
Gökyüzüne bak belki bir yıldız kayar..
Ancak şunu hiç göz ardı etmemek gerekiyor.
Yerde aradıklarımızdan çok daha fazlası gökyüzünde…
Bugün gökyüzüne bakma günü!
Fakat sadece bugün değil
365 gün gökyüzüne bakalım
Ve onunla sonsuzluğa dokunalım.
Sevim HARMAN
